2.50
Lycurgus γέροντας Lacedaemone appellavit, nimis is quidem paucos, xxviii, quos penes
summam consilii voluit esse, cum imperii summam
rex teneret; ex quo nostri idem illud secuti atque interpretati, quos senes ille appellavit, nominaverunt
senatum, ut iam Romulum patribus lectis fecisse
diximus; tamen excellit atque eminet vis, potestas
nomenque regium. Inperti etiam populo potestatis
aliquid, ut et Lycurgus et Romulus; non satiaris eum libertate, sed incenderis cupiditate libertatis, cum tantum modo potestatem gustandi feceris;
ille quidem semper inpendebit timor, ne rex, quod
plerumque evenit, exsistat iniustus. Est igitur fragilis
-- --
ea fortuna populi, quae posita est in unius, ut dixi
antea, vel voluntate vel moribus.
ch. 29
2.51
Quare prima sit haec forma et species et origo
tyranni inventa nobis in ea re publica, quam
auspicato Romulus condiderit, non in illa, quam, ut
perscripsit Plato, sibi ipse Socrates tripertito illo in
sermone depinxerit, ut, quem ad modum Tarquinius,
non novam potestatem nactus, sed, quam habebat,
usus iniuste totum genus hoc regiae civitatis everterit; sit huic oppositus alter, bonus et sapiens et peritus utilitatis dignitatisque civilis quasi
tutor et procurator rei publicae; sic enim appelletur,
quicumque erit rector et gubernator civitatis. Quem
virum facite ut agnoscatis; is est enim, qui consilio
et opera civitatem tueri potest. Quod quoniam nomen
minus est adhuc tritum sermone nostro saepiusque
genus eius hominis erit in reliqua nobis oratione
tractandum
ch. 30
